Piąty

Mijane kolejno uliczne latarnie rzucały na drogę zimne, jaskrawe światło. Nastolatka, wpatrująca się w nie od dobrych dziesięciu minut, była jak zahipnotyzowana. Regularny rytm, ich prostota… Sama nie wie jak, ale znalazła w nich coś pięknego i wyjątkowego.

Wszyscy jej znajomi mówili, że jest dziwna, a ona ze śmiechem zawsze to potwierdzała. Jako jedna z nielicznych potrafiła dostrzec niezwykłość przedmiotów i zjawisk, które dla innych były niezauważalne. Tak objawiała się jej wrażliwość, skryta głęboko dusza artysty, najprawdopodobniej odziedziczona właśnie po Billu. Lisa jednak nieczęsto i nie każdemu okazywała tę część swojej osobowości. Nie można nazwać tego zakłamaniem, czy strachem przed odrzuceniem… Po prostu ta sfera była przeznczona dla najbliższych, dla tych, którzy znaczyli dla niej coś więcej.

Przy innych również zachowywała się naturalnie, nikogo nie udawała, jednocześnie nie dając sobie szansy na chwile zapomnienia i rozmyślań, a już na pewno nie mówiła o tym głośno. Była dość żywiołową osobą, która chciała wyciągnąć z życia jak najwięcej, a przynajmniej za taką ją uważano.

- Jak ci się podobało u Toma? – Zapytał nagle blondyn. Skupiał się na prowadzeniu auta, jak nigdy przedtem. Zawsze śpiewa, rozmawia, śmieje się… Mimo swojego wieku chwilami nadal zachowywał się jak nastolatek, a już na pewno prowadząc samochód, tym bardziej na tak dobrze znanej sobie trasie. Tym razem próbował zachowywać się mniej kontrowersyjnie. Jednakże kilkunastominutowa cisza była dla niego wykańczająca.

- Było w porządku. Dzieciaki są świetne, a Tom i Camilla bardzo mili… - Odparła, budząc się z chwilowego otępienia. – Szczerze mówiąc, trochę obawiałam się, że to wszystko będzie wyglądało dużo gorzej. – Dodała, kiedy Bill przytaknął. Musiała to z siebie wyrzucić… To przecież jej ojciec, musi ją zrozumieć.

- Rozumiem. – Rzucił, jakby czytał w jej myślach. – Ja też obawiałem się, że nie będziesz chciała tu zostać. Idzie jakoś dziwnie łatwo… - Zaśmiał się. – Ja od zawsze chciałem cię poznać. – Dodał, poważniejąc. Czuł, że dziewczyna przekręciła się nerwowo na siedzeniu i teraz patrzy dokładnie na jego twarz.

- To czemu tego nie zrobiłeś? – Tego pytania mężczyzna obawiał się najbardziej.

- Bałem się, przecież to oczywiste. Jak byś zareagowała, gdybym nagle wpadł do was i robił z siebie stęsknionego tatusia? Poza tym zakładałem, że Madlen ułożyła sobie z kimś życie. Nie mam prawa niszczyć waszego świata. Jeśli sama się tu pojawiłaś to OK, cieszę się. Ale nie chciałem wam niczego narzucać…

- To trochę samolubne. Ja też się bałam. Mówiłam ci, mama cię broniła, ale jak dla mnie, to po prostu mnie nie chciałeś, bo bałeś się odpowiedzialności. Skąd mogłam wiedzieć, że się zmieniłeś? Równie dobrze mogłeś stać się jeszcze większym dupkiem.  – Uniosła się dziewczyna.

- No tak… To głupie tłumaczenie. – Słowa dziewczyny były przekonujące, jednak on nie potrzebował kolejnych wyrzutów sumienia. Wolał szybko zmienić temat. – Potrzebujesz ubrań. Lubisz zakupy?

- Jasne, uwielbiam. – Odparła entuzjastycznie, szybko pozbywając się negatywnych emocji. Nie zależało jej na kłótni. Bill spojrzał na nią na sekundę, i zobaczył w jej oczach iskierki. Kolejna rzecz, która ich łączy! – Tylko w takim razie muszę jeszcze dziś zadzwonić do mamy, żeby przelała ci na konto jakieś pieniądze, bo to, co mam, na nic nie wystarczy.

- No chyba żartujesz! – Przerwał jej wywód. – Stać mnie jeszcze na kilka ubrań dla ciebie. Uwierz, że nie będę przez to głodował. Poza tym przegapiłem wiele twoich urodzin, należy ci się jakaś rekompensata. – Lisa milczała, więc i on nie śmiał nic więcej dodał. Przeanalizował swoje słowa, jednak nie czuł, żeby cokolwiek mogłoby być w jakiś sposób niestosowne… Choć kto wie, w końcu to nastolatka. – Powiedziałem coś nie tak?

- Nie chcę, żebyś za mnie płacił. Dostaję wysokie alimenty i stać mnie na ubrania. Nie chcę od ciebie nic więcej. – Znów zabolało. Bill nie spodziewał się takiej reakcji. Nie miał nic złego na myśli, chciał przecież dobrze. To normalne, że ojciec kupuje córce ubrania… Chyba zagalopował się z poczuciem ojcostwa. Przecież oni ledwo się znają. Na co on liczył?

Dla niej również nie było to łatwe. Chciała powiedzieć, że nie ma problemu, że dziękuję, że to cudowne mieć takiego ojca. Tylko… Nie chciała od niego pieniędzy. Po prostu nie chciała. Od zawsze to sobie powtarzała. Kiedyś wykrzyczała matce w kłótni, że Kaulitz kupiłby jej wszystko, czego by chciała, a później okropnie tego żałowała. Gdy rozmawiały już na spokojnie o całej sytuacji, okazało się, że jej matka od zawsze się tego bała, tego, że jej ukochana córka, jedyna na świecie osoba, „będzie wolala” Billa, bo jest bogaty i może wszystko. Wtedy dla Lisy wydawało się to co najmniej śmieszne, zaprzeczyła, przeprosiła i temat był uznany za zakończony, ale teraz to wszystko nabrało sensu.

Jej ojciec ma cudowny dom, wspaniałe życie, pieniądze na wszystko, no i możliwości… Gdyby go poprosiła, za tydzień byłaby na okładce jakiejś drogiej gazety, albo wydawała singiel. Ale gdzie w tym sens? On ją zostawił, wychowała ją matka… Więc teraz on z dnia na dzień miałby dostać to, na co ona pracowała latami?

- Nie wiem… Lisa, przepraszam, jeśli cię uraziłem. – Nastolatka milczała. Stanęli przed domem, Bill otworzył bramę wjazdową i garaż. Kiedy wyłączył silnik, a Lisa chciała wysiadać, on znowu się odezwał. – Daj mi piętnaście minut. Wypuszczę psy do ogrodu i zaraz do ciebie wrócę. Powinniśmy porozmawiać. Wiesz, jak stąd wejść do domu? – Dziewczyna pokiwała przecząco głową. – Po lewo, pierwsze drzwi i schodami do góry. Stamtąd już trafisz.

Blondynka kiwnęła głową ze zrozumieniem i ruszyła przed siebie. Usiadła w salonie i rozejrzała się dookoła. To naprawdę cudowne miejsce… Wszystkie pokoje łączą się w jedną całość. To taki piękny, drogi pałac, ale tak ciepły i przytulny, że każdy może czuć się tu w pełni swobodnie. To nie ma nic wspólnego z niektórymi domami gwiazd, jakie oglądała w telewizji. One były jak wystawy w muzeum… Piękne, jak dzieła sztuki, ale zupełnie nieprzystosowane do codziennego życia.

Nagle w wejściu pojawiły się trzy psy. Niewielki, długowłosy jamnik i dwa większe, dość wysokie, krótkowłose, których rasy nie znała. Zaraz po nich do salonu wszedł Bill.

- To twoje psy? – Zapytała elokwentnie.

- Tak. Kiedy ja i Tom przestaliśmy mieszkać razem podzieliliśmy się psami. A może raczej one nami. – Uśmiechnął się wesoło i usiadł koło niej na sofie.

- Co to za rasa? – Wskazała na parę większych psów.

- Wyżeł niemiecki krótkowłosy. Mieliśmy wiele psów, ale aktualnie mam tyko te trzy. To maleństwo jest najmłodsze, ma 3 lata. – Przywołał do siebie jamnika, który od razu wskoczył mu na kolana.

- Bardzo lubisz psy… - Bardziej stwierdziła, niż zapytała, a mężczyzna i tak potwierdził to szerokim uśmiechem. Zwierzęta już wcześniej dokładnie obwąchały nastolatkę, jednak nadal obserwowały ją widocznie zaintrygowane. Zapewne nikt obcy za często się tu nie kręci…

- Do nich wrócimy innym razem… Możemy dokończyć rozmowę z samochodu?

- Jasne, tylko ja właściwie nie wiem, co jeszcze chcesz mi powiedzieć. – Odparła wymijająco.

- Lisa, powiedziałaś, że nic ode mnie nie chcesz… Właściwie nie wiem, jak to rozumieć. Po co przyjechałaś? Tylko po to, by mnie zobaczyć? Chcesz mnie poznać, czy raczej nie zależy ci na znajomości? – Dziewczyna zwiesiła głowę i nie odpowiedziała na żadne z zadanych pytań. Zwyczajnie nie wiedziała jak. Bała się odrzucenia, więc wolała nie wypowiadać na głos swoich, zapewne wygórowanych, oczekiwań. Jednocześnie chciała mu pokazać, że jej zależy… Tylko, że chyba się tego wstydziła. Mężczyzna westchnął, po czym sam zaczął. – Długo nad tym myślałem. Mam ogromne obawy, ale zależy mi na naszej relacji. Chcę cię poznać. Nie wiem, czy będę dla ciebie ojcem, może wolisz, żebym był przyjacielem, albo zasłużę tylko na miano znajomego… Nieważne. Chcę spróbować cię poznać, ale zrozumiem, jeżeli ty tego nie zechcesz.

- Chcę. – Odpowiedziała bez wahania. – A opowiesz mi, czemu mnie zostawiłeś? Mama niewiele wie… I nawet nie lubi o tym mówić. Nic dziwnego…

- Chcesz wiedzieć wszystko? Od samego początku? – Spojrzał na nią z nadzieją, że zaprzeczy, ale ona tylko zdecydowanie pokiwała twierdząco głową.

- Nawet, jeśli coś ma mnie zaboleć. Chcę znać prawdę. Nie wydajesz się być dupkiem, więc mogłeś się zmienić, nawet jeśli kiedyś nim byłeś. Nie koloryzuj… - Dodała, a on w odpowiedzi znów głęboko westchnął.

- Madlen poznałem jako dzieciak, nie wiem, ile konkretnie miałem lat, ale to było zaraz po nieudanym debiucie w Star Search. Wypadłem z programu i wróciłem do domu. Byłem po coś w Magdeburgu i tam ją spotkałem. Była śliczna, powiedziała, że chciałaby autograf, bo widziała mnie w telewizji. Potem zaczęliśmy się spotykać i wszystko było wprost idealnie. Dorastaliśmy obok siebie, dojrzewaliśmy – i psychicznie i fizycznie. Byłem szaleńczo zakochany. Kariera nabrała rozpędu i już będąc z twoją mamą podpisałem umowę. Prawnik powiedział, że to nic takiego, że jest tam punkt o tym, że muszę być singlem. Taki chwyt marketingowy, zauważ że większość idoli nastolatek jest singlami. Pozornie. Tak, czy inaczej, podpisałem wszystko i nadal było cudownie. Spotykałem się z Mad bez kamer i całego tego szumu, trochę rzadziej niż wcześniej, ale byliśmy wytrwali. W międzyczasie pojawił się temat seksu. Oboje powoli dochodziliśmy do wniosku, że to jest ten czas. Możesz wierzyć lub nie, ale zabezpieczyliśmy się. Nie wiem, co poszło nie tak. To znaczy! Bez urazy. Po prostu nie planowaliśmy cię… Mad nic nie zauważyła, ja też nie. Minęły trzy miesiące i dopiero wtedy zrobiła test. Nie spodziewaliśmy się tego, ona czasem miała problemy ze zdrowiem, więc tłumaczyła sobie brak okresu na milion sposobów, ale nawet nie obawiała się ciąży. Ale jak widać, zawiedliśmy się. Jak mi powiedziała, obiecałem jej wsparcie. Podłamałem się, ale przecież nie mogłem jej tego pokazać, musiałem jej pomóc. Tego samego wieczoru opowiedziałem o tym Tomowi i niestety, usłyszał to menadżer. Powiedział, że to złamanie umowy, że nie wydamy płyty… Kara za złamanie chociaż jednego punkty umowy była tak duża, że zarobione dotychczas pieniądze nie starczyłyby na jej spłatę.

- Ale nie mogłeś jakoś ukryć mojego istnienia przed światem? Tak jak związku z mamą? – Zapytała. Słuchała go uważnie, obserwowała jego twarz. Zrozumiała, że to wcale nie jest dla niego łatwe, że to były dla niego naprawdę trudne chwile.

- Nie. Otóż ojcostwo byłoby zapisane w dokumentach, więc możliwy był wyciek informacji. Ja nie miałem kontroli nad tym, co się działo. Nad prawnikami, nad menadżerem… Zmienili mi numer telefonu, żeby twoja mama nie mogła się ze mną skontaktować. Potem widziałem ją przy podpisaniu umowy… Czułem się jak wrak człowieka, kiedy na nią patrzyłem… Miałem ochotę ją przytulić, przeprosić za to wszystko, ale nie mogłem zrobić nic. Patrzyła na mnie takimi pustymi oczami… Obwiniała mnie za to, i słusznie… Czułem, że mnie nienawidzi. Nie wiem, może to był błąd… Może powinienem zerwać umowę. Wtedy wszyscy mnie straszyli tym pieprzonym końcem umowy, że zostanę z niczym. Teraz, z wiedzą którą posiadam, mam pewność, że wciskali mi kit. Ale czasu nie cofnę. Chciałem cię zobaczyć… Raz, wspólna znajoma moja i Madlen pokazała mi twoje zdjęcie. Byłaś tak cudowna…

- Mogłeś się odezwać… Nawet nie wiesz, jak bardzo brakowało mi ojca. – Przerwała chwilę ciszy.

- Ale ja nie kocham Mad. Wiem to na pewno. To było szczeniackie zakochanie. Nie bylibyśmy już razem, przykro mi. Nie stworzymy już prawdziwej rodziny. Mam jednak nadzieję, że nasze relacje nie będą złe… Nie chcę tego.

- Dziękuję za to wszystko… Że mi to powiedziałeś… Dobrze wiedzieć, że nie jestem dla ciebie tylko zbędnym problemem.

- Jak możesz tak myśleć! Przecież ja cię kocham! – Krzyknął. Dopiero po chwili zorientował się, co właściwie powiedział.

- Naprawdę? – Zapytała zdumiona. Nie spodziewała się takich wyznań, a po jego minie poznała, że i jego to zaskoczyło.

- Jesteś już prawie dorosła i chyba wiesz, że te słowa wiele znaczą… Ale tak, kocham cię. Nie tęskni się za kimś, kto jest ci obojętny… Nie myśli się o nim tak często… Nie pije się alkoholu litrami w noc jej urodzin…

- Nie żałuję, że zaryzykowałam. – Odparła wstając.

Po chwili Bill został zupełnie sam. Uśmiechnął się mimowolnie, cały czas drapiąc swojego pupila za uchem. Może jeszcze wszystko się ułoży…?